OORLOG

Als ik vroeger als kind tegen mijn opoe zei dat ik honger had was steevast haar antwoord..dat kan niet want je hebt de oorlog niet meegemaakt!  Het gevecht tegen het Coronavirus voelt wel degelijk als een oorlog! Een 3e wereldoorlog maar dan anders waarin mensen niet tegen elkaar maar met elkaar vechten tegen een onzichtbare vijand. En al is dit een vergelijking tussen appels en peren, het smaakt naar een moeilijk te verteren zure appel die helemaal op moet en zit er maar een ding op...doorbijten!

Het sloeg in als een bom en het leger wat voor ons vecht in een strijd op leven en dood zijn geen militairen in gestreepte uniformen maar zorgverleners in maanpakken met mondkapjes en waarin de generaals niet de strategie bepalen maar het RIVM.  Er klinken geen sirenes maar onze eigen alarmbellen rinkelen als we in onze eigen spreekwoordelijke schuilkelders moeten blijven...dus thuis!  Daarbuiten dreigt overal gevaar en is elke vreemdeling die jouw " veilige " territorium van 1'5 meter binnendringt een potentiele vijand!

Ook in deze oorlog is er het gevoel van machteloosheid en onzekerheid maar ieder nadeel heeft zijn voordeel en legt ook de verschillen bloot tussen altruïsme en egocentrisme!
En door die vele goedwillende mensen die creatieve oplossingen bedenken voor de ander zijn de " leve ikke " types gelukkig in een grote minderheid!

Maar vanzelfsprekendheid is wel vervangen door geforceerd en planmatig denken en handelen.
Troost hoort bij verdriet maar als die warme hand, arm om je schouder of kus op de wang niet mogelijk is, dan is al het overige hoe welgemeend ook compensatie en woorden zoals " het komt wel goed ' berusten op dit moment meer op hoop dan op verwachting.
Toch is dat het enige wat ons rest en hoewel ik niet zo van clichés hou, hoop verloren, alles verloren!

Nee opoe, honger heb ik niet maar zit nog wel in deze oorlog vol ongeduld te snakken naar maar een ding...BEVRIJDINGSDAG !!!


" Dat dan weer wel! "