Een jonge vrouw die onze kraam passeert en de wensambulance ziet staan vraagt in eerste instantie wat de stichting precies doet en barst vervolgens spontaan in tranen uit. Haar vader blijkt ernstig ziek en zal waarschijnlijk niet lang meer leven, onze aanwezigheid en de wensambulance is extra confronterend met de situatie en dat roept de nodige emoties op. Dan kun je maar één ding doen....luisteren en troosten. De arm om de schouder en een blik van verstandhouding is op dat moment meer waard dan ons verhaal en het foldertje wat we meegeven.
Niet veel later kom ik in gesprek met een jongetje die me spontaan vraagt waarom mensen kanker krijgen. Even later na wat doorvragen vertelde hij mij dat zijn opa aan kanker was overleden en hij heeft hem nooit gekend. De warmte waarmee hij vertelde over zijn grootvader die feitelijk zo ver weg was maar o zo dichtbij was voelbaar. De kaarsjes die we hem mee hebben gegeven zou hij laten branden voor de man die hij zo mist.
Ons werk is het om de stichting te promoten en er zo veel mogelijk over te informeren maar soms zijn er momenten dat het nog waardevoller is te luisteren dan te vertellen!
En door de warme woorden vergat je even hoe koud het was.
"Dat dan weer wel"
