Hotel Hartenlust

Voor de tweede keer binnen zes weken lag ik weer op kamer 405 van het Rijnstate ziekenhuis met een rikketik die opnieuw van slag was.

Het verblijf van de vorige keer was zo goed bevallen dat ik maar weer had geboekt in "Hotel Hartenlust".
Een van de receptionisten knikte vriendelijk met een blik van herkenning en gezien de groeiende status van tevreden en snel terugkerende hotelgast was voor mij opnieuw de luxe suite gereserveerd.

Ditmaal wel met VIP behandeling want ik werd ontvangen door een persoonlijke butler van Poolse afkomst.
Mijn vooroordeel van een naar wodka stinkende gastarbeider werd als snel de grond ingeboord want deze kamerheer was zeer sympathiek en toegewijd en in alle opzichten heer en meester!

Ik had geboekt voor het Cardioversie arrangement waarbij naast een weliswaar kort maar aangenaam verblijf ook je haperende uurwerk word geresett en na het plezierige verblijf je weer met een gerust hart huiswaarts mocht keren.

Volgens de Poolse kamerheer waren er vandaag extra veel hotelgasten die gebruik maakten van het eerder genoemde arrangement.
Misschien was het vandaag nationale hartritmestoornissendag, want tegenwoordig heb je dagen voor bijna iedere gelegenheid!

Evenals de vorige keer was de kamer voorzien van alle comfort en apparatuur die het verblijf zo aangenaam mogelijk moest maken en in afwachting van de behandeling keek ik gezellig naar de hartmonitor.

Kijkend naar de  sterk op en neer gaande lijnen op het scherm leek het of ik naar de film keek van mijn eigen leven, grote pieken en dalen!





Ook kwam de Co-assisitent even langs, een jeugdig uitziend meisje, die me wat vragen kwam stellen.
Cootje kwam tot drie vragen die zij uit haar hoofd kende, voor de andere twee haalde zij een spiekbriefje uit haar zak.
Deed me denken aan mijn vroegere buurmeisje van zes die met het boodschappenbriefje naar de bakker ging.

De butler wees mijn vriendin op de dansende lijnen op de monitor om aan te tonen dat het  echte ritmestoornissen waren. Fijn, want zij kreeg intussen argwaan dat ik daar hoofdzakelijk was om te zien of de mooie prinses uit duizend en een nacht die mij de vorige keer in slaap had gebracht weer dienst had.

Dit keer was het een vrouwelijke arts met wat minder mooie ogen maar wel een zwoelere stem die mij in de roes zou brengen die nodig was om de enigszins schokkende ervaring niet te voelen.
'Zoek maar een mooie droom uit'  fluisterde ze mij zacht toe en met mijn droge humor dacht ik aan een natte!

Gezien de situatie en het feit dat men daarna een schoonmaakploeg nodig had om het bed, de vloer en het plafond grondig te reinigen zag ik daar maar van af!
De prinses bleef afwezig, zowel in mijn droom en ook de rest van het verblijf.

Na een geslaagde poging kon mijn uurwerk weer ongestoord verder tikken en werd het tijd om uit te checken.
De Poolse kamerheer gaf me vriendelijk de hand en nam afscheid met de woorden dat ik altijd welkom was en zei 'tot ziens'.

Ik antwoordde dat ik dat ik dat de volgende keer liever deed in de kroeg om samen een wodka te drinken en te mijmeren over en  te proosten op het leven. " Na zdrowie "

'Gezondheid'!!


" Dat dan weer wel! "

Eindstrijd.

Op TV zie ik een 18 jarige jongen die samen met zijn ouders in een showroom langs de diverse modellen loopt om zijn definitieve keus te maken.
De verkoper geeft uitvoerige informatie wat betreft de mogelijkheden, kleuren en accessoires.
Wat betreft de kleur is de potentiële koper er al uit, wat lichter blauw.
Verder verraadt zijn bedenkelijke blik dat het een moeilijke keus gaat worden.

Je zou denken dat het hier om een tiener gaat die zijn eerste auto gaat uitzoeken maar het betreft zijn eigen grafsteen die binnenkort als markering zal fungeren op zijn laatste rustplaats.

Het tv programma "Over mijn lijk" volgt een aantal jonge mensen die in de kracht van hun leven weten dat ze ongeneeslijk ziek zijn en niet lang meer zullen leven.
Vijf jonge mensen die besluiten niet bij de pakken neer te gaan zitten maar nog keihard te leven!

Met respect, verwondering maar vooral bewondering volg ik alle verhalen.

De jongen van de grafsteen die van jongs af aan een fanatieke voetballer was staat nu met uitgezaaide botkanker als jeugdtrainer aan de zijlijn te kijken naar zijn spreekwoordelijke verloren wedstrijd.

In de verlenging wachtend op het laatste fluitsignaal.
Toch een winnaar die zich niet uit het veld liet slaan en blijft vechten tot de laatste minuut!

Of de 29 jarige alleenstaande moeder van twee relatief jonge kinderen in de wetenschap dat ze haar kostbaarste bezit straks moet loslaten.
De woede en frustratie van deze jonge vrouw is meer dan begrijpelijk.
Maar zij drinkt de gifbeker tot de laatste druppel leeg.

Alle vijf zijn het winnaars die blijven doorvechten tegen die bij voorbaat verloren strijd.

Soms kan TV naast vermaak en ontspanning je ook nog meer bieden,
Relativeren en zelfs in het pikkedonker nog lichtpuntjes zien!
Als je maar goed kijkt!!

" Dat dan weer wel! "

(on)vermogen

Dat geld niet gelukkig maakt en dat geluk niet te koop is blijft een cliché maar het kan wel een sleutel zijn die deuren kan openen die anders gesloten zouden blijven.

Het kan wel voor iemand net dat verschil zijn tussen slapeloze nachten of je hoofd wat rustiger op het kussen neerleggen en zowel als middel je zorgen verlichten, maar als doel je geestelijke lasten verzwaren.
Geld...fijn als je het hebt, als het jou maar niet heeft!!

Geld is en blijft een noodzakelijk kwaad.
De kanslozen op de arbeidsmarkt en de chronisch zieken ervaren dat dagelijks.
De minima die daarnaast ook nog chronisch ziek zijn en maximale pech voor hun kiezen krijgen merken dat als zij aan het eind van hun geld een stuk maand overhouden!
Een hogere boete omdat je gammele karretje dubbel geparkeerd staat!

Gelukkig blijft er voor de pechvogels genoeg tijd over voor hun hobby's zoals eindjes aan elkaar knopen, broekriempjes aanhalen en dode muizen voor de kast weghalen.
Creatief omgaan met je (on)vermogen!

Met geld kun je veel doen, erop zitten, erin zwemmen en het laten rollen.
Of je smijt ermee, bijvoorbeeld over de balk of je klopt het iemand uit zijn zak.
Geld kun je  zowel positief als negatief gebruiken.

Het is net als een hamer, je kunt er iets moois mee in elkaar timmeren, of iemands kop!
Je kunt ook die ander helpen zonder dat het euro's oplevert dus onbaatzuchtig en altruïstisch denken en leven.

Met alles kun je geld verdienen, de kunst is om dat niet te doen!

In deze consumptieve maatschappij zijn de verleidingen om te kopen ook voor velen te groot in plaats van eerst na te denken of het nieuwe speeltje wel echt nodig is.
Vervangen of verlangen!!

En wanneer is iemand echt rijk?

Rijkdom is meer het verkleinen van je hebzucht dan het vergroten van je bezit!


" Dat dan weer wel! "

Zucht........!!

Even in de stand-by.

Walk of life...

"Waarheen leidt de weg die wij moeten gaan" schalt in menig aula nog regelmatig uit de luidsprekers.

Want een weg is het die we moeten afleggen tussen wieg en graf en hoewel die deels door ons zelf bepaald kan worden staat de route grotendeels vooraf vast.

Al hopen we daarbij op een lange en zo aangenaam mogelijke reis, de omstandigheden en reistijd zijn allesbepalend hoe we die eindbestemming bereiken.

Als reiziger kun je zoals bij alles ook hierin keuzes maken.
Ga je voor de snelste en makkelijkste route op de snelweg van het leven of wat vaker de afslag nemen om via de mooiere binnenwegen datzelfde doel te bereiken.

Onderweg kun je ook eens uitstappen om die moeilijkere weg te nemen die wel naar die mooiere plek leidt om het leven meer te beleven!

Je kunt ook tijdens de walk of life  kijken of je rugzak niet te vol is en de overbodige ballast er uit gooien,
Maakt het allemaal wat lichter als je die berg op moet!

Het reisgezelschap kan ook het verschil maken tussen lust of last en als je merkt dat de kudde niet de kant op gaat die je wil kun je beter alleen verder gaan.

"It's better to walk alone tan with a crowd going in the wrong direction!!"

Door goed op de richtingaanwijzers te letten kun je voorkomen dat je de weg kwijtraakt en verdwaald!

Goede reis!!
En waar en wanneer je ook uitstapt,

Pluk onderweg behalve de bloemen ook de dag!!

" Dat dan weer wel! "

Krakende wagens...

Makkelijk is het niet als je door de toename van gezondheidsproblemen tot minder in staat bent dan je zou willen.
Niet alleen de jaren maar ook de ongemakken nemen toe.
De rikketik die nog wel eens van slag is en last heeft van faalangst dwingt mij nu meer te luisteren naar mijn lichaam en soms vaart te minderen.

Dat lichaam wat ik voor mijzelf het beste kan vergelijken met een auto die gezien de gereden kilometers wat slijtage begint te vertonen.
Niet zozeer het aantal van de kilometers is bepalend maar wel de manier waarop die zijn afgelegd!

Ondanks dat het karretje er aan de buitenkant gezien het bouwjaar er nog best aardig uitziet zijn het de verborgen gebreken die er voor zorgen dat hij steeds vaker naar de garage moet voor reparatie en onderhoud.

Mijn auto is te vergelijken met een karretje met een haperende motor en een rammelende uitlaat die wat lekt.
Ook de accu moet  steeds vaker worden opgeladen.
De trekkracht laat steeds meer te wensen over, wellicht het gaspedaal te vaak op zijn staart getrapt op de snelweg van het leven en vaak oververhit over de toeren geraakt!

Soms ook door een ongeremde rijstijl te kort door de bocht gegaan.
Ondanks dat komt hij nog steeds door de APK!

Mijn cardioloog is te vergelijken met een vakkundige werkplaatschef die met de monteurs zijn uiterste best doet de rammelkast op de weg te houden. Naast de periodieke onderhoudsbeurten zijn er al wat reparaties verricht om de motor draaiende te houden. Hij gaat er als optimist van uit dat er nog heel wat kilometers op de teller bij kunnen komen.
Al zal ik wel zuinig moeten zijn op mijn vervoermiddel en op tijd moeten bijtanken!

Laatst vroeg ik mijn vriendin die ook gebruikt maakt van deze middenklasser of het geen tijd werd om deze in te ruilen voor een ander exemplaar.
Maar zij antwoordde dat ze het vehikel niet kan missen en weet nu wat ze heeft.

En wat betreft de inruilwaarde....
Volgens haar krijg je er bijna niks voor terug!

" Dat dan weer wel! "

iedere seconde telt!

De tijd vliegt..zei iemand laatst tegen me.
( Dat vond ik ook toen ik ooit van iemand een wekker naar m'n hoofd kreeg gegooid!!)

Die opmerking zette me aan het denken over het begrip tijd omdat het feitelijk onzin is omdat een etmaal geen seconde langer duurt dan 24 uur!

Het geeft wel aan hoe we gevoelsmatig tijd ervaren.
10 minuten op een zonnig terras met een blonde met een wit kraagje tegenover je is voor je gevoel sneller voorbij dan dezelfde tijd in de wachtkamer van de dokter zitten wachten op die belangrijke uitslag!
het blijven toch 600 seconden!

Misschien is het begrip tijd wel de meest belangrijke factor in ons dagelijkse leven en staan we er niet altijd bij stil hoe bepalend die klok kan zijn in ons bestaan.

Tijd, het kan je vriend  zijn maar ook je vijand.
Als die laatste trein vlak voor je neus vertrekt omdat je een seconde te laat bent geeft dat toch een ander gevoel dan wanneer je in dezelfde trein stapt op weg naar iets leuks wat nog dagen duurt!

Of dat het dan al te laat is als je vrouw vind dat je te vroeg bent gekomen!

Te veel of te weinig tijd...

Ook voor de ernstig zieke met een relatief korte levensverwachting kan de factor tijd  zowel een voordeel als nadeel zijn.
Langer leven met pijn en ellende of korter en nog kunnen genieten..kwaliteit of kwantiteit!!
Simpel gezegd is dit discrepantief of contradictief.
Of in nog eenvoudiger taal....tegenstrijdig!

Tijd kun je hebben, krijgen of maken, ook voor mensen die jouw aandacht verdienen of die je kunt helpen.
Ook al ben je druk met van alles en nog wat maar die oma in het verzorgingstehuis staat niet voor de deur, wel de auto die je ook de volgende dag kunt wassen!
Het antwoord " ïk had geen tijd" betekent vaak "ik had geen zin"!
Kwestie van kiezen!!

Ook in de spreekwoordelijke taal kom je het woord vaak tegen.

" Het zal mijn tijd wel duren ", 
" Gezelligheid kent geen tijd ",
" Tijd is geld "

en....." De tijd heelt alle wonden "...

Maar laat soms wel grote littekens achter!

" Dat dan weer wel ! "

Heimwee naar mokum

Soms heb ik het weer nodig, een dagje Amsterdam, de behoefte aan de sfeer van die stad die een warm plekje in mijn hart blijft houden en mij weer het thuisgevoel geeft omdat ik daar eind jaren 70 ruim anderhalf jaar hebt gewoond en gewerkt.

Zeker in die tijd fungeerde de stad van de hippies, heroïne en lang leve de vrijheid als een magneet voor toeristen en een ieder die op zoek was naar datgene wat ergens anders niet zo snel te vinden was.
Een grote grabbelton en ...altijd prijs!

Zelf woonde ik boven de winkel waar ik werkte en kon zo reistijd besparen.
Toch viel dat voordeel  grotendeels weg omdat ik eerst voordat de winkeldeur open ging het portiek met de brandslang kon schoonspuiten om de uitwerpselen, kots, spuiten en naalden naar de goot toe te drijven.
Dezelfde goot waarin spreekwoordelijk de trieste figuren zelf waren beland die daar de nacht hadden doorgebracht.

Soms zat er nog zo'n spuitgast vast aan een van de naalden en kon meteen wakker en gedoucht vertrekken naar zijn werk wat voornamelijk bestond uit beroven van tasjes en winkelen zonder af te rekenen.

De gasten die hadden overnacht beklaagden zich ook dat er al voor 09.00 moest worden uitgecheckt!
Maar meestal bleek de volgende ochtend dat ze toch maar hadden bijgeboekt voor een nachtje.
En zo herhaalde zich het spelletje keer op keer en voelde me als kledingverkoper vereerd met de titel klerelijer die de gasten me hadden gegeven.

Daarnaast leed ik volgens hen ook nog aan tyfus , tering en kanker. Ik vertelde de gasten nog wel dat ze de pest waren vergeten, een ziekte die je kon oplopen van ratten!!
Hoewel doodziek van dat geteisem voelde ik me verder kiplekker!

Ondanks dat ik als Arnhemmer nou niet echt van het platteland kwam was ik voor de doorsnee Amsterdammer een boer, maar dat ben je al snel wanneer je wiegje ergens anders heeft gestaan.
Al snel had ik door dat je als naïeve boer zonder klompen in die jungle moest zien te overleven en je weg alleen kon vinden door je grote bek als kapmes te gebruiken.

Terugkijkend ervaar ik het als een survivaltocht waar ik niet voor naar de Ardennen hoefde te gaan.
Het zal er vast wel weer van komen, het broodje halfom bij van Dobben door de gleuf douwen en meegalmen met Hazes in de kroeg van Peter Beense en dwalen door de stad. kennie wachte!!

Zoals overal is ook het Amsterdam van nu niet meer de stad van toen maar zoals Jos Brink het destijds mooi verwoordde,

Het blijft een prachtige klotestad!

"Dat dan weer wel!"

TEAMWORK

Wat het vrijwilligerswerk betreft ben ik samen met mijn meissie al weer een kleine 9 maanden actief voor de Stichting Veluwse Wens Ambulance en zijn we intensief bezig die mooie club onder de aandacht te brengen.
Nog te weinig mensen zijn op de hoogte van het bestaan van de organisatie die de laatste wensen vervuld van voornamelijk niet mobiele pre terminale patienten.

Voorheen was ik om diezelfde reden actief bij een andere vereniging uit Rotterdam waar ik na 5 jaar een beetje uitgespeeld was en met een gebrek aan spelplezier wilde vertrekken.
Ik was tenslotte "transfervrij!"
Om maar bij de vergelijking te blijven met topsport, ik speel nu in een ander shirt voor een andere club in een stadion wat weliswaar minder groot is dan de kuip maar met meer plezier.
Wel onder het motto "geen woorden maar daden" !!

De stap van de top naar de subtop zie ik dan ook niet als een degradatie gezien meer speeltijd en een vrijere rol binnen het veld!
Net als de speler met honger naar de bal is het een verademing als je niet vanaf de zijlijn hoeft toe te kijken maar binnen het team tot scoren probeer te komen.

Voor een goed resultaat is samenspel en een goede communicatie met je teamgenoten van belang en ook op de momenten dat het nodig is moet je elkaar kunnen corrigeren en terugfluiten, daar heb je de scheidsrechter niet voor nodig!
De boel scherp houden en wie uitdeelt moet ook kunnen incasseren, zullen we maar zeggen!
Al kunnen sommige teamgenoten wat moeite hebben met dat laatste!

Een goede clubleiding en een coach die weet wie waar moet spelen is wel nodig om te voorkomen dat hij als stuurman aan wal moet toezien dat het schip van koers raakt of zelfs dreigt te zinken.
Het bestuur mag dan wel een visie hebben over de toekomstplannen maar die moeten wel tot uitvoering worden gebracht door de spelers op het veld.

Je hoeft ook niet direct kampioen te worden als je maar gaat voor het maximale resultaat binnen de mogelijkheden die er zijn en zorgen dat je de kansen benut!
Samen hard werken als goede doel organisatie dat doel wat we voor ogen hebben zo veel mogelijk te mogen realiseren.

Mensen niet kunnen genezen, maar hen nog wel een mooi moment bezorgen!!

"Dat dan weer wel!"

Vergeef ons onze zonden!

Biechten in de kerk gebeurt tegenwoordig nog maar zelden.
De biechtstoel  doet tegenwoordig in de meeste kerken dienst als bezemhok/ opbergkast  dus de kans dat je nog een geestelijke "uit de kast " ziet komen is niet zo groot.

Als katholieke kinderen brachten we regelmatig een plichtmatig bezoek aan het heilige blokhutje en het was altijd spannend om je moeizaam bij elkaar gespaarde zonden te vertellen aan die vreemdeling met zijn fluisterende stem aan de andere kant achter het loket.
Een duistere figuur die bezig was met christelijke witwaspraktijken om jouw bevlekte zieltje te reinigen!

Soms was het niet moeilijk te raden welke kapelaan zich achter het traliewerk verschool, zeker als het kapelaan Absma was die wij spottend Kapelaan Astma noemden vanwege zijn hijgerige stem.
Als hij loketdienst had kon je precies horen of jouw zonden wel spannend genoeg waren.

Zelf hield ik het maar bij het graaien uit de koekjestrommel en het bekende appeltje jatten bij de groenteboer!
Dat ik mijn buurmeisje een keer onder haar rokje voorzichtig probeerde te betasten heb ik maar niet verteld om te voorkomen dat hij mij met traliewerk en al uit de kast had geblazen!

Als je klaar was met het opsommen kreeg je de rekening mee voor de grote onderhoudsbeurt voor je ziel en die noemde men Akte van berouw en die kon je spreekwoordelijk betalen met spijt betuigen en het opdreunen van het aantal opgelegde Onze vaders en weesgegroetjes.
Meestal nam je dat aantal niet zo nauw en ging je voor de kortere versie en had je weer een zonde verzameld voor de volgende sessie.

Gelukkig had ik het zedendelict met buurmeisje Elsje verzwegen anders was ik nu nog aan het bidden!
Bij sommige geestelijken zou ik zo de biecht weer eens over willen doen maar dan zou ik ze wel verzoeken van plaats te wisselen !!

Ben zo benieuwd naar de belevenissen van hun kruisverhoren !!

"Dat dan weer wel !!"

Allejezus!!

De kerken lopen leeg en veel van de stichtelijke gebouwen die als centraal middelpunt van onze steden en dorpen het gezicht bepalen zullen naar verwachting steeds minder zichtbaar zijn en verdwijnen en dat is jammer.

Als niet praktizerend katholiek heb ik geen behoefte aan de theatrale voorstelling die lithurgie heet maar zie de kerk wel als een plek voor rust en bezinning en voor velen een welkom toevluchtsoord om zich even af te sluiten van de drukte en herrie in deze jungle of een kaarsje op te steken voor wie of wat dan ook.
Ook kan de kerk symbool staan voor jeugdherinneringen en kan fungeren als tijdmachine die je weer even terug brengt naar toen.

Als gedoopt katholiek kind was het in mijn tijd (jaren 60) vanzelfsprekend dat je naar een katholieke school ging.
Het veelvuldig bezoeken van de kerk werd daarbij net zo vanzelfsprekend geacht maar afgezien van de plichtmatige bezoeken met de klas om de voorstelling te bekijken kwam ik er niet op zondag. Mijn ouders waren niet praktiserend en ze lieten mij de vrije keus.

Dat ik er niet was op zondag liet de juf me een keer duidelijk merken door mijn klasgenoot naast me te belonen voor het mooie schrijven met een plakplaatje voor in het schrift en een aai over de bol met de woorden, jij was er gisteren wel he Hansje!  Mij negeerde ze volledig.
Ik kan er nu om lachen, toen helemaal niet!

Mijn afwezigheid gaf de juf van de 2e klas waar ik in zat aanleiding om mijn ouders te bezoeken om opheldering te vragen. Mijn vader vertelde de juf dat ik van hen niet moest maar wel mocht. De juf was niet blij en volgens haar was ik dan geen kind van God. Het antwoord van mijn vader was dat het in elk geval hun kind altijd bleef en de oude vrijgezelle juf kon met de spreekwoordelijke staart tussen de benen vertrekken.
Wist ze ook eens hoe dat voelde, spreekwoordelijk dan!!

Van de geestelijke vaders die de kinderen van God de belangrijke dingen moesten leren hadden sommige van hen helaas een andere interpretatie van "goddelijke liefde!"
Pas naar nu veel later naar buiten kwam wat toen in de vele sierlijke doofpotten was gestopt betreft het misbruik binnen de katholieke kerk.

De  witgeboorde zwarte aasgieren die binnen hun jachtgebied speuren naar kneedbare en kwetsbare jonkies als prooi. Het begrip "het kruis aanbidden" kreeg toen voor menig katholiek kind een andere betekenis dan het symbool met de meest bekende hangjongere als zijne schijnheiligheid quasi vriendelijk maar des te dringender verzocht om op de knieën zijn kruis te aanbidden.

De man aan het kruis aan de muur kon slechts vastgenageld met zijn hoofd gebogen van pijn en verdriet lijdzaam toezien en zag dat het niet goed was!  Hij had zich vast in zijn graf omgedraaid als hij was blijven liggen.
Hoezo witteboordencriminaliteit!

Er waren ook wel leuke dingen te beleven in het theater.
Aswoensdag was ook dikke pret als je van de priester een groot zwart kruis op je voorhoofd kreeg gesmeerd van de as die meneer pastoor het hele jaar van zijn dikke sigaren had verzameld. Je mocht er niet aankomen!. Zodra je buiten de kerk was liep je verder de hele dag voor lul en was je ook nog herkenbaar als katholiek loslopend wild voor de protestantse jongens die je nog net niet afschoten maar wel graag je in elkaar wilden beuken.

Ook met kerst was het feest als je met de andere koorknapen stond mee te galmen en het gezicht van de schijnheilige priester was net zo vals als de stem van een van de knaapjes.
De man met zijn uitgestreken smoelwerk was al weer aan het speuren naar een zwak schaap in de kudde.

Van de "goeie" ouwe tijd terug naar het heden waarin het eeuwenoude geluid van de kerkklok ons toch wakker moet blijven schudden en symbool staat voor een wijze raad voor ons als mens,

Laat de kerk in het midden... in Godsnaam!!

"Dat dan weer wel!"

Van Slag

Hoe onvoorspelbaar het leven met hartritmestoornissen is bleek onlangs toen ik op een vroege zondagmorgen  om kwart voor zes met een op hol geslagen rikketik op een tijdstip dat men zich nog even lekker omdraait in bed ik in het ziekenhuisbed mijn draai niet kon vinden. Even daarvoor was ik met alle egards ontvangen en er was al een eigen kamer gereserveerd met roomservice.
De verpleegkundigen waren al druk in de weer mij het zo comfortabel mogelijk te maken, infuusje hier, monitortje daar en de verpleegster zag al meteen op de monitor wat ik al een hele tijd voelde dat het om boezemfibrilatie ging.

Het was wachten op de dienstdoende Co-assistent want op dat tijdstip komt een beetje cardioloog van allure zijn bed niet uit. De Co zou wel telefonisch overleggen wat we zouden doen maar ik stelde voor mezelf al vast dat het Cardioversie zou worden, Co vond wel dat ik wat te snel op de zaak vooruit liep maar toen ik vijf minuten later aan de verpleegster vroeg of deze kamer met ontbijt was kreeg ik het antwoord dat ik nuchter moest blijven. Dus toch....

Mooi begin van de zondagochtend, geen ontbijt, een dokter die liever tegen de gebreide onderbroek van zijn vrouw blijft liggen en mijn eigen kieskeurige elektronische waakhond (ICD) die neusophalend voor deze terroristjes zijn mand niet uitkomt. Hij grijpt alleen de zware jongens.

Inmiddels was de verpleegster voorovergebogen mij aan het bestickeren voor de elektrische schok en ik constateerde dat haar boezems ook aan het fibrileren waren maar zij had daar minder last van dan ik.Terwijl zij me doodleuk vertelde dat het de bedoeling was dat mijn hartritme door de ingreep weer rustiger en regelmatig zou worden was het alarmgeluid van de monitor te vergelijken met de Big Ben die twaalf keer sloeg terwijl het pas acht uur was. De bellen stopten met rinkelen toen zij de kamer verliet!


Er waren twee verpleegsters bijgekomen die zouden assisteren en van de Co zou ik een kort roesje krijgen zodat ik die schokkende ervaring even aan me voorbij kon laten gaan. Een van de verpleegsters leek wel uit een sprookjesboek van duizend en een nacht te zijn gestapt en deze prinses zou mij ook in slaap brengen.Daar lag ik dan met ontbloot bovenlijf en drie vrouwen rond mijn bed, normaal gesproken zouden er nu allemaal erotische visioenen moeten verschijnen maar gezien de omstandigheden waren die verder weg dan ooit.

Toen ik na de ingreep weer mijn ogen open sloeg keek ik recht in de prachtige kijkers van de prinses en dacht even dat ik in de hemel was beland. Maar toen ik om me heen keek stond ik al snel met beide benen op de grond en dat terwijl ik nog in bed lag!!


De vele helpende handen van het cardio team zorgden er voor dat ik hoewel "geschokt" met een wat geruster hart het ziekenhuis  weer
kon verlaten en dat voelde goed.

Maar de hand die ik weer kon vasthouden van mijn eigen prinses voelde toch het fijnst!!

"Dat dan weer wel!"

Min of meer.

Met goede voornemens wacht ik niet tot 1 januari want die kun je op ieder moment maken.
Het was dan ook niet om die reden dat ik op die mistige en kille nieuwjaarsochtend besloot om weer eens de stoute wandelschoenen aan te trekken om op de loop te gaan.

Deels vanuit een behoefte aan kilometers die ik als geoefend wandelaar al weer door een aantal noodgedwongen onderbrekingen heb gemist door een hart wat soms van slag is en deels faalt  en ook dat ik voelde dat de ongenode gast die depressie heet mij op de hielen zat.
Als ervaringsdeskundige wist ik dat dit mij beter helpt dan een gesprek met de psycholoog die me dingen vertelt die ik toch al weet!

Het werd me steeds duidelijker dat mijn lichaam me probeerde de baas te zijn i.p.v andersom zoals voorheen en het werd tijd om die strijd weer eens aan te gaan.
Door alle perikelen van de laatste tijd rondom mijn hartritmestoornissen en ander ongemak zat ik zeker niet lekker in mijn vel en de stoel nodigde me steeds vaker uit om als oudere hangjongere alvast te gaan tellen hoeveel geraniums er op de vensterbank konden staan.

Voor dit wandeltochtje kwam ik vroeger mijn bed niet voor uit maar het begrip " minder kan ook meer zijn" werd me duidelijk toen ik voldaan mijn wandelschoenen uittrok en terug keek op minder kilometers maar meer voldoening.

"Dat dan weer wel !"