WARME WOORDEN.

Vandaag ervaarde ik weer eens op een koude en winderige dag in Apeldoorn dat het vrijwilligerswerk wat we doen voor de Stichting Veluwse Wens Ambulance wel wat meer voor ons als PR vrijwilliger betekent dan achter je kraam staan, informatie geven en mensen met onze folder in hun hand bedanken voor hun aandacht.

Een jonge vrouw die onze kraam passeert en de wensambulance ziet staan vraagt in eerste instantie wat de stichting precies doet en barst vervolgens spontaan in tranen uit. Haar vader blijkt ernstig ziek en zal waarschijnlijk niet lang meer leven, onze aanwezigheid en de wensambulance is extra confronterend met de situatie en dat roept de nodige emoties op. Dan kun je maar één ding doen....luisteren en troosten. De arm om de schouder en een blik van verstandhouding is op dat moment meer waard dan ons verhaal en het foldertje wat we meegeven.

Niet veel later kom ik in gesprek met een jongetje die me spontaan vraagt waarom mensen kanker krijgen. Even later na wat doorvragen vertelde hij mij dat zijn opa aan kanker was overleden en hij heeft hem nooit gekend. De warmte waarmee hij vertelde over zijn grootvader die feitelijk zo ver weg was maar o zo dichtbij was voelbaar. De kaarsjes die we hem mee hebben gegeven zou hij laten branden voor de man die hij zo mist.

Ons werk is het om de stichting te promoten en er zo veel mogelijk over te informeren maar soms zijn er momenten dat het nog waardevoller is te luisteren dan te vertellen!
En door de warme woorden vergat je even hoe koud het was.

"Dat dan weer wel"

Schokkie (2)

Het is al weer ruim 8 maanden geleden dat mijn cardioloog mij adviseerde een waakhond te nemen, in dit geval een elektronische genaamd ICD die gezien de situatie mij zou moeten beschermen tegen de hartritmestoornissen die al een paar keer hadden geprobeerd mij uit te schakelen.

Sindsdien zijn Schokkie (zo noem ik hem) en ik onafscheidelijk maar echt vriendjes zijn we niet want hoewel ik het nut ervaar van mijn trouwe makker zit hij mij continu op (beter gezegd onder) mijn huid!
Ik ervaar dan ook de relatie als beklemmend en hij is zowel zichtbaar en voelbaar nadrukkelijk aanwezig.

We slapen zelfs samen en  het ding probeert zich lekker te nestelen onder mijn oksel dus ook s'nachts lukt het niet vaak om mijn draai te vinden.
Ook al is het niet te vergelijken met een Golden retriever met die trouwe ogen en een grotere aaibaarheidsfactor, het gevoel dat hij me beschermt maakt veel, zo niet alles goed.

We zullen er toch samen iets van moeten maken en als hij op het moment dat het nodig is zijn tanden zet in die indringers zal ik hem nog meer waarderen en dan willen belonen.
Alleen, een kluif gaat het niet worden!

"Dat dan weer niet!"

WAS FF WEG !

Jullie hebben het vast wel (niet) gemerkt dat er al een tijd niets gebeurd is op dit blog.
Ook al was er geen gebrek aan inspiratie, motivatie, transpiratie, de drive om een stukkie te gaan schrijven was er gewoon niet.
Iemand zei dat ik wel eens een schrijversblok zou kunnen hebben maar toen ik hem vertelde dat mijn columns nog niet als bundel bij de Bruna te koop zijn kon hij een lach maar moeilijk onderdrukken.

Als amateur stukkiesschrijver kom ik steeds meer achter het belang van concentratie bij dit gebeuren en aangezien mijn hoofd momenteel te vergelijken is met een doolhof zoek ik naar dat rustige kamertje in dat brein waar ik ongestoord mijn non-literaire meesterwerk kan voltooien.
Hoeveel energie het ook al niet kost om goed na te denken bij wat je schrijft. Vrijheid van meningsuiting blijft een prachtig begrip maar ook hier liggen theorie en praktijk soms ver uit elkaar!

Door feiten en waarheid te benoemen kun je soms mensen kwetsen en zolang dat het gevolg is van en niet als doel tot moet je alles kunnen zeggen/schrijven....
je suis Charlie!

Taal is net als een stuk goed gereedschap wat sterk en soms scherp moet zijn.
Je moet alleen oppassen dat je jezelf er niet mee in de vingers snijd!

Dat dan weer wel!